رقابت‌های حزبی در تاریخ‌نگاری ناسیونالیستی مصر در 1952-1919م (مطالعة موردی: مقایسة سعد زغلول نوشتۀ عقاد و مصطفی کامل نوشتۀ رافعی)

به دنبال وفات سعد زغلول، یکی از رهبران ملی­گرای مصر در 1927م، هواداران حزبی­اش یادداشت­های بسیاری دربارة او منتشر کردند. یکی از مهم­ترین این آثار، کتاب سَعد زَغلول بود که به قلم محمود عباس عَقاد در 1936م، نوشته شد. در سال­های 1939و 1941م، عبدالرحمن رافِعی، هوادار حزب وطنی زندگی­نامه­های مفصلی از دو رهبر دیگر ملی­گرای مصر، مصطفی کامِل و محمد فَرید منتشر کرد. اگر چه این آثار تاریخ­نگارانه در سال­های مختلفی نوشته شدند، یک ویژگی مشترکی داشتند و آن ترسیم تصویری آرمانی از رهبران ناسیونالیست مصر بود. در این مقاله چگونگی و چراییِ این نوع تصویرسازی در پرتو فضای تاریخی مصر در این دوره بررسی می­شود. روش این تحقیق، بر حسب شاخصه­های  تاریخ­نگاری، فهم روابط مؤلفه­های متون مورد بررسی با نویسندگان و بافت کلان سیاسی-فرهنگیِ مصر در بازۀ زمانی مورد نظر است. نتیجه نشان داد در فاصلۀ 1952-1919م، رقابت­های احزاب مصر در حوزۀ تاریخ­نگاری، به ویژه تولید زندگی­نامۀ رهبران ملی بروز یافت. هر یک از این احزاب، تلاش کردند رهبر حزب خود را به عنوان مؤسس جنبش ناسیونالیسم به تصویر بکشند و رهبران دیگر را در حاشیۀ حوادث نشان دهند.